Ω ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ

Η αντίληψη του θείου είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, αλλά όπως κι αν την έχει κάποιος τοποθετημένη μέσα στην συνειδητότητά του, το τελετουργικό στο οποίο συμμετέχουμε  μαζικά, προσφέρει μια αίσθηση συν-μετοχής και μας κάνει κοινωνούς σε ένα συναίσθημα που πάνω – κάτω είναι παρόμοιο μέσα στην ψυχή όλων μας.  Και τότε έρχεται αυτή η αίσθηση ότι γίνεσαι «ένα» με όλους γύρω σου. Ιδιαίτερα την Μεγάλη Παρασκευή που μοιράζεσαι μια κοινή θλίψη με αυτούς που παρακολουθείς μαζί την περιφορά του Επιταφίου και ξέρεις ότι κι αυτοί νιώθουν την ίδια ανατριχίλα στο άκουσμα των εγκωμίων της ημέρας.  Και το μυαλό καθαρίζει γιατί η θρησκεία μπορεί να οργανώσει την σκέψη μέσα από το τελετουργικό και να την βγάλει μέσα από τα στενά πλαίσια... 

του «εγώ» και των προσωπικών επιδιώξεων στρέφοντάς της σε προσδοκίες και ελπίδες που αφορούν όλους μας.  Γι’ αυτό ίσως και τα τελετουργικά διέτρεξαν παρόμοια τους αιώνες και τις θρησκείες κι έφτασαν ως τις μέρες μας με συνήθειες και παραδόσεις συμβολικού χαρακτήρα που χτυπάνε κατ’ ευθείαν στο θυμικό μας. 

Μ’ εντυπωσίασε το παρακάτω άρθρο που αναφέρεται στις αντίστοιχες ανοιξιάτικες τελετές της Αρχαίας Ελλάδας, όπου το έαρ απλώς έχει άλλη μορφή, αλλά την ίδια γλυκύτητα μ’ αυτό που υμνούμε σήμερα.

«Το αντίστοιχο Χριστιανικό Πάσχα στην Αρχαία Ελλάδα γιορτάζανε τα "Αδώνια", κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι.  Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι με λουλούδια και καρπούς τραγουδούσαν μοιρολόγια.  Ακολουθούσε επιτάφιος πομπή, ενώ την επομένη ημέρα ακολουθούσε η ανάσταση του Άδωνη που συμβόλιζε την καρποφορία της φύσης.

Την ίδια χρονική περίοδο τα Αδώνια γιορτάζονταν και στην Αλεξάντρεια. Εκεί η βασίλισσα συνόδευε το ομοίωμα του Αδώνιδος περιβαλλόμενη από τις ευγενέστερες γυναίκες που μετέφεραν δύο κρεβάτια φτιαγμένα από χρυσό και άργυρο, για την τοποθέτηση των ομοιωμάτων του Αδώνιδος και της Αφροδίτης. Όταν τελικά ετοποθετούντο τα ομοιώματα στον κατάλληλο χώρο, συγκέντρωναν γύρω από το ομοίωμα του Αδώνιδος μέσα σε ασημένια κιβώτια, καρπούς από τα περιβόλια και τους κήπους, καθώς και φαγητά που είχαν ετοιμάσει οι γυναίκες από σταρένιο αλεύρι, μέλι και λάδι. Την άλλη μέρα με την αυγή όλες οι γυναίκες εν πομπή μετέφεραν τον Άδωνι στη θάλασσα και λυσσίκομες έψαλλαν: «Ω! Άδωνι, μας είσαι ευνοϊκός και τώρα και για πάντα. Οι καρδιές μας χάρηκαν που έφτασες. Κάνε να χαρούν πάλι και στην επιστροφή σου».

Αλλά και η μετάληψη με το "Θείο" σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιών τόσο των Κορυβαντικών, όσο και των Ορφικών μυστηρίων.  Στην μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ομοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Ζαγρέα.  Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τι ς ψυχές τους.  Στα Κρητικά μυστήρια η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου και η θυσία του Μινώταυρου - Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά - κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες...»