25 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΠΘΕ

Σαν σήμερα 2 Μαρτίου 1992 μπήκα στο payroll της ΔΕΠΘΕ. Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε ένα χρόνο μετά στο περιοδικό ΚΑΙ. Μου είχε ζητηθεί συνέντευξη, αλλά επειδή επί ένα χρόνο έδινα συνεχώς συνεντεύξεις για την μεταγραφή μου από την ΕΡΤ στον FM 101 λέγοντας πάνω κάτω τα ίδια, προτίμησα να τους γράψω αυτό το κείμενο, που αν και αποτυπώνει άλλο στιγμιότυπο ζωής, ακόμη και σήμερα μου υπενθυμίζει γιατί δεν μπόρεσα να δω ποτέ το ραδιόφωνο σαν «δουλειά», αλλά το θεωρούσα πάντα τρόπο ζωής. Και ορίζει την ανάγκη μου να αιωρούμαι ανάμεσα στους πομπούς και
τους δέκτες, στον αέρα μιας πόλης που σημάδεψε τις επιλογές μου:

«Είναι η εκπομπή Lemon Pie… Στο μικρόφωνο η Έλενα Λεμονίδου στον FM 101 της Θεσσαλονίκης». Πίσω από το μικρόφωνο η φωνή. Πίσω από τη φωνή οι σκέψεις. Στόχος (και ανάγκη) η επικοινωνία. Πίσω από το τζάμι η πόλη και της μιλάω. Της λέω όλα όσα θα ήθελα ν’ ακούσω εγώ αν ήμουν έξω απ’ το τζάμι. «Πάρτε μας τηλέφωνο». Και παίρνεις. Να πεις δυο χρώματα, ένα τραγούδι, ένα ποίημα, να νιαουρίσεις εν ανάγκη, αλλά οπωσδήποτε να επικοινωνήσεις.
Στείλε ένα μήνυμα στον καλό σου, στην καλή σου, στον μπαμπά της καλής σου για να σκανδαλίσεις. Κατάθεσε στον δέκτη του ραδιοφώνου σου ένα κομματάκι από σένα. Όσο κομματάκι ψυχής καταθέτω κι εγώ σε κάθε εκπομπή πάνω στην κονσόλα. Για να επικοινωνήσουμε. Και μετά να πάρουμε σβάρνα τα μπαράκια για να πιούμε ένα ποτήρι ζωής στο καθένα.
Η ζωή είναι η καλύτερη μάρκα αλκοόλ. Μεθάς για πάντα. Μεθάς και ερωτεύεσαι το μελαχρινό πλάσμα στο διπλανό τραπέζι. Η κακία απλώς σ’ ενοχλεί. Η βλακεία σε τσακίζει. Αλλά δεν θέλεις να μάθεις αν το πλάσμα είναι κακό ή βλάκας γιατί εσύ ερωτεύτηκες τον έρωτα και ξενυχτάς πλάι στο ραδιόφωνο για να σκέφτεσαι το βλέμμα κάτω από τις πυκνές βλεφαρίδες.
Και την άλλη μέρα παίρνεις πάλι τηλέφωνο στην εκπομπή γιατί έχεις ανάγκη να επικοινωνήσεις με τον έρωτα. Να επικοινωνήσεις, γενικώς. Η εκπομπή σου φτιάχνει το κέφι και λες: «Είμαι ολιγαρκής εγώ, γιατί ξέρω να γεύομαι τη γλύκα των πραγμάτων. Ευτυχία είναι ο αχνιστός καφές το πρωί στο γραφείο και η μουσούδα του σκύλου μου που με υποδέχεται το βράδυ. Τι άλλο θέλω?» Κι αμέσως μετά αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις να ζήσεις χωρίς τον έρωτά σου. Το τελευταίο τραγούδι της εκπομπής σου δίνει την απάντηση: «It’s impossible» (Perry Como).
«Τέλος για σήμερα. Και ως την άλλη φορά που θα τα ξαναπούμε, φύλαξε τον εαυτούλη σου μακριά από ανέραστους κι αγέλαστους».
Όταν προσλήφθηκα είχα ήδη στο ενεργητικό μου 7 χρόνια θητεία σε δισκογραφικές εταιρίες, 6 χρόνια πείρας στο πειρατικό ραδιόφωνο και 4 χρόνια επαγγελματικής προϋπηρεσίας στην ΕΡΤ, από την οποία είχα αποχωρήσει μόλις ένα μήνα πριν. Δεν είχα κανένα μέσον πολιτικής ή άλλης φύσεως, παρά μόνο τα καλά λόγια που είπαν για μένα ο Polis Mavropoulos και ο Kostas Kapetanidis (thx guys) στον τότε διευθυντή του FM 101 Στέλιο Λουκά, τον οποίο και ευχαριστώ που με επέλεξε.