Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Από την Μ. Πέμπτη το βράδυ ετοιμαζόταν το «φαγητό» της Μ. Παρασκευής. Διάφορα φρούτα βρασμένα κομπόστα με μπόλικες σταφίδες μέσα. Μια χαρά τα έβρισκαν γαμπρός και πεθερά. Εκείνος έφερνε τα φρούτα, εκείνη έβραζε την κομπόστα. Και το ψωμί από την προηγούμενη το αγοράζαμε γιατί την Μ. Παρασκευή "δεν κάνουν τίποτε". Από το πρωί είχαμε πένθος στο σπίτι. Τους πείραζε ο γείτονας: «Τι σόι κουμουνιστές είστε κυρα-Αλεξάνδρα? Οι κουμουνιστές δεν πιστεύουν». «Δε κ’ δουλειά ‘ς» τον πείραζε πίσω σε άπταιστα Μυτιληνιώτικα. «Και μην ανακατεύεις τον Θεό με τα πολιτικά». Και λίγο πριν έρθει η ώρα για να πάει ο μπαμπάς ν’ ανοίξει το μαγαζί, έβαζε ένα πιάτο κομπόστα και λίγο ψωμί κι έτρωγε όρθιος γιατί «την Μ. Παρασκευή δεν στρώνουν τραπέζι». Με λίγα φρούτα και
λίγο ψωμί πήγαινε, ολόκληρος άνδρας, να δουλέψει οκτάωρο. Και το απόγευμα ξέκλεβε λίγη ώρα για να πεταχτεί από την Βαλαωρίτου στην Ίωνος Δραγούμη ν’ ανάψει ένα κερί στην περιφορά του επιταφίου του Αγ. Μηνά. Τον θεωρούσε προστάτη του. Προστάτη των εμπόρων. Ο ίδιος υπάλληλος ήταν, αλλά αν πήγαινε καλά το εμπόριο στην πόλη θα είχε κι εκείνος έναν μισθό να φέρνει στην οικογένεια. Δακρύζω τα τελευταία χρόνια να βλέπω τον επιτάφιο του Αγ. Μηνά να περιφέρεται μπροστά από τα λουκέτα στο παλιό εμπορικό κέντρο της πόλης. Αν ζούσε και το έβλεπε θα ξαναπέθαινε από τον καημό του. Κι αυτό και την απαξίωση των εργασιακών δικαιωμάτων και τον εξευτελισμό του συνταξιοδοτικού δικαιώματος και την καταβαράθρωση όλων για όσα πάλεψε στη ζωή του. Όλων για όσα προσπαθούσε με νουθετήσει. Σε επτά, μόλις, χρόνια χάθηκαν όλα. Και το μόνο που μου έμεινε ως παρακαταθήκη είναι η οικογενειακή παράδοση της ημέρας. Να φάω όρθια λίγα φρούτα και λίγο ψωμί πριν κατέβω στην περιφορά του επιταφίου του Αγ. Μηνά. Αυτά μου μάθατε, αυτά κάνω.